Zuidereiland: eerste week

Hallo lezers!

Het is alweer een flinke tijd geleden dat ik mijn laatste reisverslag online zette. Vanaf dat moment ben ik namelijk druk aan de gang geweest met het afronden van de stage en het schrijven van de bijbehorende verslagen. Die heb ik allemaal mooi op tijd ingeleverd, dus nu is het wachten op mijn cijfer. Hopelijk krijg ik snel te horen of ik ben afgestudeerd :-)

Op vrijdag 8 augustus vertrok ik ’s ochtends vroeg naar het vliegveld van Auckland. Niet om naar Nederland te vliegen, maar om te beginnen aan mijn vakantie op het Zuidereiland! Ik had namelijk nog vijf weken de tijd om rond te reizen voordat ik echt naar huis vlieg, waarvan ik er nu al één op heb zitten. De eerste stop van mijn trip was Christchurch, bij de meesten bekend omdat hier in februari 2011 een hevige aardbeving heeft plaatsgevonden waarbij 185 mensen zijn omgekomen. Nu, ruim 3 jaar later, zijn de sporen daarvan nog goed te zien. De halve stad ligt nog in puin, wat voor een erg aparte sfeer zorgt; als je bij sommige winkels naar binnen kijkt is het nog precies zoals het is achtergelaten. Gelukkig zijn er overal mensen aan het werk om de boel weer op te bouwen, er is bijvoorbeeld zelfs een nood-winkelcentrum opgebouwd uit scheepscontainers! Er schijnen nog regelmatig kleinere aardbevingen in dit gebied te zijn, maar die heb ik (helaas?) niet gevoeld.

Vanuit Christchurch heb ik de bus genomen naar Queenstown, een rit van zo’n 8 uur maar oh zo mooi. Ik heb de hele rit mijn ogen uitgekeken! Queenstown is een echt wintersportoord, maar aangezien skiën hier absurd duur is en er zo veel ander moois in de omgeving te zien is, heb ik besloten om het skiën maar voor Europa te bewaren. Wat ik wel heb gedaan is een dagtocht naar Milford Sound, een nationaal park bekend om zijn fjorden. De weg erheen was wederom adembenemend mooi, met besneeuwde bergen, watervallen, meren en een ontmoeting met de Kea, de slimste vogel op aarde; dit beest schijnt een intelligentie te hebben die vergelijkbaar is met een 3 á 4 jarig kind! Ze zijn vooral handig in het slopen van huurauto’s, en ook de deur van onze tourbus moest eraan geloven. Eenmaal ter plekke was de boottocht -ondanks de dikke mist- ook heel erg mooi. Wat een mysterieus sfeertje hangt er daar zeg! Dit gebied is trouwens een van de natste bewoonde gebieden op aarde (er valt hier zo’n 7 meter neerslag per jaar), dus het was eigenlijk best goed weer, haha :-)

De volgende dag werd ik wakker en viel de regen echt met bakken uit de hemel. Ik had echter de week ervoor al een boottochtje geboekt en deze ging gek genoeg gewoon door. Ik kon wel binnen zitten, maar van het uitzicht was niet veel over... Gelukkig klaarde het in de middag op, en heb ik een hike gedaan naar de top van Queenstown Hill. Die naam bleek een beetje optimistisch, want het was meer een berg dan een heuvel. Maar het was het waard: het uitzicht vanaf de top was fenomenaal! Zie de foto’s :-) De volgende ochtend ben ik vertrokken naar Invercargill, een van de zuidelijkste steden ter wereld. Hier sliep ik in een van de fijnste hostels tot nu toe, met een woonkamer met open haard en een mooie keuken mét vaatwasser. Ik bleef hier echter maar één nachtje als tussenstop, want in de stad zelf is niet heel veel te beleven. Ik heb hier in het museum nog wel een levende Tuatara gezien, een reptielensoort die ook wel het ‘levende fossiel’ wordt genoemd omdat hij bijna niet veranderd is in de afgelopen miljoenen jaren. Henry, het beest wat ik heb gezien, was zo’n 120 jaar oud en niet bijster actief.

Hierna ben ik doorgereisd naar Dunedin (spreek uit: dunnííéédin), waar ik nu nog ben. Mijn hostel hier heeft meer weg van een spookhuis: een hele oude villa met alles van donker hout, enge borstbeelden op de trapleuning en afgrijselijke vloerbedekking. En dan sliep ik ook nog eens alleen in mijn dorm… :-P De eerste middag hier heb ik een rondleiding gehad in de fabriek van Cadbury, de Milka van het zuidelijk halfrond. Het aanzien van kilo’s chocolade die verwerkt werd, omringt door een sterke chocoladegeur, en onderaan een chocoladefontein formaatje groot staan, was best wel interessant 8-) Vandaag heb ik een autootje gehuurd en ben ik naar het schiereiland Otago geweest. Ik ben hier naar Taiaroa Head geweest, de enige plek op de wereld waar een albatroskolonie op het vasteland nestelt. Helaas vlogen de vogels vandaag niet, maar een aantal spreidden wel hun vleugels uit om te strekken, en dan zie je pas hoe groot deze beesten wel niet zijn: ze hebben een spanwijdte van ruim 3 meter! Verder heb ik een tour gedaan bij Penguin Place, om vanuit observatiehutten wilde (zeldzame) geeloogpinguïns te bekijken die na een dag vissen op zee terug keerden naar land. Ook lagen er een hoop New Zealand Fur Seals, zelfs midden op het pad. Een dag vol wildlife dus, beetje de bioloog uitgehangen ;-)

Morgen reis ik per bus verder naar Oamaru, waar nog meer pinguïns op me wachten (andere soort). De komende weken zitten verder nog vol avontuur, dus ik schrijf vast nog wel een reisverslagje voordat ik terugkeer naar Nederland ;-)

Tot snel,
Annemiek