Kickboxing & Nikau Caves

Hallo allemaal!

Het afgelopen weekend heb ik weer een hoop leuke dingen gedaan, dus tijd voor een verslagje :-) Het begon met iets waar ik zelf nooit op gekomen was om heen te gaan (en anders waarschijnlijk ook nooit van mijn leven zou hebben meegemaakt): een kickboxwedstrijd! Toen ik bij Sarah in Wellington verbleef vertelde ze dat ze binnenkort met haar hele vriendengroep naar een kickboxwedstrijd in Auckland zou gaan, omdat een goede vriend van hun mee deed. Toen ze vroeg of het me leuk leek om ook mee te gaan twijfelde ik nog even, maar onder het motto ‘alle kansen aangrijpen’ besloot ik er maar voor te gaan. Zodoende zat ik vorige week zaterdag ene ‘Sone Arch Angel Vannathy’ aan te moedigen in het ‘King in the Ring’ tournament (een erg belangrijke wedstrijd binnen de lichtgewichtklasse). En met succes: hij heeft gewonnen! Het kickboxen op zich leek op het eerste gezicht niet eens zo heel hard te gaan, totdat we andere zitplekken kozen en het allemaal toch iets grafischer leek… Maar het was ook goed om te zien dat het echt een sport is, en niet om geweld draait: de sfeer onder de deelnemers leek erg goed en er zijn heel veel regels. Of ik er weer heen zou gaan? Waarschijnlijk niet. Maar toch heb ik een leuke avond gehad, waar ik zelfs nog in de ring heb gestaan, oog in oog stond met een rugbylegende (vraag me echter niet wie… :-P) en backstage mocht na de wedstrijd met de vriendengroep!

De dag erop was het alweer tijd voor de volgende activiteit: caven! Omdat ik goede herinneringen had aan familievakanties naar Oostenrijk waar we heel wat grotten hebben bezocht, had ik echt zin om na al die jaren weer eens te gaan. Samen met Sjoerd, Anneloes en Sky reed ik daarom op zondagochtend in ons rode scheurijzer naar de Nikau Caves: niet-zo-toeristische grotten die werkelijk waar in the middle-of-nowhere leken te liggen (al was de rit er naartoe wel erg mooi om te rijden, daar niet van). Gewapend met een helm, zaklamp en camera-in-ziplock-zakje was het een korte wandeling naar de ingang van de grot. Onze gids had erg veel humor, en na wat ijdele hoop dat mijn bergschoenen toch echt waterdicht waren stond ik 1 minuut later tot mijn knieën in het koude water. Dat was echter nog niet alles: een paar minuten later moesten we een redelijke afstand kruipend afleggen om ons zo door een nauwe gang te wurmen. Ik begon op handen en knieën maar na een paar meter realiseerde ik me dat het toch echt niet ging passen op deze manier. Dus daar ging ik, op ellebogen en tenen, tijgerend door het water. Het was echter dikke pret en we werden beloond met vele stalactieten, stalagmieten, glowworms en rattenkeutels. Een uur later was daar eindelijk weer het daglicht, en aangezien mijn camera het voorval ook heeft overleeft kun je hieronder wat foto’s vinden :-)

Op stage-gebied is er niet zo heel veel nieuws te melden. Mijn begeleider is voor een aantal weken naar het Zuidereiland dus probeer ik zelf wat dingen voor elkaar te krijgen. Ik heb redelijk wat tijd gestoken in het maken van een ‘noose carpet’: een stuk kippengaas van een vierkante meter met daarop honderden (396 om exact te zijn) ‘galgjes’ gemaakt van visdraad. De bedoeling is dat we deze straks op het strand plaatsen en in het midden een vis leggen, waar hopelijk een meeuw op af komt die dan met zijn poten verstrengeld raakt in de galgjes en zichzelf vasttrekt. Hierdoor kunnen we makkelijk wat metingen doen en de meeuw voorzien van een nummerplaatje, en sommige een rugzakje met GPS apparatuur geven. Het klinkt heel zielig zo, maar er is mij verteld dat dit een van de veiligste manieren is om een grote vogel te vangen (voor de vogel zelf). We moeten nog wel een paar weken wachten voordat we kunnen testen of het ook echt werkt, en wellicht nog langer voordat de GPS apparatuur daadwerkelijk binnen is (wat hopelijk voor het einde van mijn stage is…). Dus daarover hopelijk later meer!

Nu ga ik lekker slapen, dus geniet van jullie maandag, hier is hij al voorbij ;-)

Liefs,
Annemiek